زیر آبی تو رودخونه
اون وقتا هر وقت میرفتیم استخر من قهرمان زیرآبی رفتن بودم. از این کار کیف میکردم. زیر آب چشمامو باز میکردم و مثل ماهی تا کف استخر میرفتم. گاهی هم که مسابقه بود باید یه چیزیو از کف استخر می آوردیم بالا همیشه من اول بودم. ولی فقط یه نقطه ضعف داشتم و اونم این بود که خیلی زود آب میرفت تو گوشم. بلافاصله باید میومدم بیرون و در حالی که لی لی میکردم به گوشم ضربه میزدم تا آب از گوشم بیاد بیرون. ولی هیچ وقت مشکلی پیش نمیومد. تا اینکه رفتیم شمال. نزدیک آستارا یه دهی هست اسمش ویرمونیه و وطن پدر و مادریمونه. یه رودخونه داره که وقتی بارندگی هست آب زیادی داره. ما تابستونا میرفتیم اونجا آبتنی. این زیرآبی رفتن توی این رودخونه بلاخره کار دستم داد. آب توگوشم رفتو عفونت کرد. رفتیم آستارا دکتر. یه دکتر هندی بود و برای من 6 تا آمپول پنی سیلین نوشت. وقتی رفتیم تو تزریقات بیمارستان داشتن به بچه های کوچیک واکسن میزدن. صدای جیغو فریاد همه جارو گرفته بود. خانم پرستاره گفت چون پنی سیلینه باید اول تست بشی. آستینمو بالا زد و آمپولو برا تست زد رو ساعد دستم، بعد هم یه چسب زد روش. منو میگی دیگه داشتم بیهوش میشدم. حالم بد شد. منو خوابوندن رو تخت و گفتن دکترو خبر کنید این پسره به آمپول حساسیت داره.
دکتر هندیه اومد و یه نگاه کرد و گفت: این میترسه، آمپولو بزنین و همینطوری که داشتن آمپولوبه من میزدن به من نگاه میکرد و دندونای سفیدشو تو صورت سیاهش بهم نشون میداد.
